چقدر خوب است هر یک از ما شاکر پروردگاری باشیم که هرگز پایانی بر لطف و بخشندگی اش نیست و هر گوشه از این دنیای زیبا پر است از نعمت های بی دریغی که بر ما ارزانی داشته است.
در ادامه دو انشای ادبی و زیبا درباره نعمت های خدا برای پایه هشتم و نهم آماده کرده ایم که امیدواریم الهام بخش شما عزیزان در نگارش انشاهای خلاقانه تر و زیباتر باشد، با آپرنگ باشید.
…..***…..
انشای کوتاه درباره نعمت های خدا برای کلاس هشتم
هر صبح که از خواب بر می خیزم و چشمم به طلوع خورشیدی زیبا روشن می شود، پروردگار را شکر می گویم که یک بار دیگر به من فرصت زندگی کردن و نفس کشیدن داده است و خوب می دانم در دل هر روزم نعمت های بی پایان خداوندی نهفته است که هنوز به جنس من امیدوار است.
بی شک زندگی و همه زیبایی هایش نعمت های خداوند هستند، از آفتابی که با پرتوهای درخشانش زمین را لمس می کند تا چشمه های آب که از عمق زمین به سطح می جوشند تا کوه های استوار و جنگل های انبوه، هر ذره در این جهان پهناور نعمتی از نعمت های بی نظیر خالق بی همتا هستند.
من هر صبح با بوییدن گل های رنگارنگ که تزیین کننده دنیای من هستند و تماشای برگ های درختان که در فصل های مختلف رنگ بدیع به خود می گیرند داستان پایداری، تغییر و زندگی را مرور می کنم و حس شکرگزاری و سجده در برابر معبود، با ورزش هر نسیمی که گونه هایم را نوازش می کند در من بیشتر و بیشتر می شود.
آری! خداوند را می توان در نشانه هایش و نعمت هایی که به ما ارزانی داشته جستجو کرد. در قطرات باران، ابرهای آسمان، وزیدن باد و لمس کردن زمین که همگی از نعمت های بی پایان او حکایت می کنند.
در کنار همه این زیبایی های طبیعی که جزوی از دنیای خاکی ما هستند، عشق و محبت دو نعمتی هستند که دل های ما به وجودشان گرم می شود و به ما این امکان را می دهند تا چشم زیبا بین و نعمت بین داشته باشیم، زیبایی ها را در وجود همه موجودات جستجو کنیم و از نعمت های بی دریغ پروردگار غافل نمانیم.
آری! زندگی با همه ذراتش، اجزایش و اتفاقاتش یک هدیه و موهبت است، یک نعمت که از لطف بی کران خداوند بر ما آدم ها و تمامی موجودات نازل شده و تنها با لذت بردن از آن است که می توانیم شکر نعمتش را به بهترین شکل ممکن به جای آوریم.
انشای ادبی درباره نعمت های خداوند برای کلاس نهم
می خواهم درباره نعمت های خداوند بنویسم اما نوشتن درباره این موضوع در عین سادگی، کاری بس دشوار است. چگونه از آن بنویسم وقتی همین دستانم که می نگارند، همین برگه کاغذ، همین خودکار و همین قوه تفکرم همگی نعمت هستند.
چقدر باید بنویسم تا فهرست بلند بالای نعمت های زندگی ام به پایان برسد؟ مگر می شود از نعمت ها نوشت و آن ها را شماره کرد وقتی هر نگاه، هر لبخند، هر صدا، هر رویش، هر حرکت، هر سکوت و هر لحظه نعمتی است و شکرش بر من و تو واجب؟
اصلا اگر فقط از همین صبح زیبا بخواهم بگویم تا آخر دنیا باید بنویسم. خواب آرامی که داشتم، آفتابی که انوارش روشن کننده زمین و زمان هستند، نسیم خنک، صدای زنگ ساعت، صدای مادرم و لبخندهایش، صبحانه خوشمزه ای که انتظارم را می کشد، انرژی که در تمام وجودم احساس می کنم، لباس هایی که قرار است به تن کنم و هر قدمی که در جهت تحقق اهدافم خواهم برداشت، همگی تنها گوشه ای ریز از همه نعمت هایی هستند که در زندگی ام دارم.
من هرگز نمی توانم موهبت های خداوند را شمارش کنم، تنها می توانم بگویم:
“پروردگارا! به خاطر هر ذره، هر لحظه و هر گوشه از نعمت هایت تو را سپاس می گویم و قدردان نعمت زندگی، احساس و عشقی هستم که در وجودم نهاده ای تا از تمام نعمت هایی که به من بخشیده ای کمال لذت را ببرم و در عین حال بنده سپاسگزاری در پیشگاهت باشم. الهی شکر!”
